Goede Vrijdag,
een preek zonder woorden.
Soms kan een kunstwerk je treffen. Zo verging het mij met een fresco van Tommaso Masaccio, een kunstschilder uit de vroege Italiaanse Renaissance. Enkele jaren geleden bezocht ik een kerk in Florence, de Santa Maria Novelle, en zag een fresco van zijn hand. Het verbeeldt de kruisiging van Jezus met moeder Maria en discipel Johannes die aan weerszijden van het kruis staan. Opvallend is Masaccio’s gebruik van kleurstellingen en perspectief. Nu kan er veel over deze fresco worden gezegd vanuit kunsthistorische invalshoek, maar mijn blik werd getrokken naar de twee handen die de dwarsbalk van het kruis ondersteunen.
Eén van de kruiswoorden van Jezus is: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten” (mc.15:34). Het is een indringende roep. Jezus schreeuwt zijn ervaring van totale Godverlatenheid uit. Het is een roep die door vele mensen, tot op de dag van vandaag, wordt herkend. Al in psalm 22 wordt deze schreeuw onder woorden gebracht. De afgrond van de ervaring dat God nergens meer te vinden is en je alleen bent komen te staan.
En dan … die twee handen. Handen die dragen. In die diepste duisternis en verlatenheid een God die (ongemerkt) aanwezig is.
Voor mij was en ís dit een preek zonder woorden. Masaccio visualiseert een boodschap waarmee je verder kunt in een wereld waarin het soms lijkt dat er geen God meer is.
ds. Wilma Onderwaater
