Verwondering
Ik loof U om het ontzaglijke wonder van mijn bestaan (psalm 139:14a)
Wat is een mooi leven? Ik denk dat we daar wel een idee over hebben.Gezond zijn, leven in vrede, geen geldzorgen, een fijne partner, lieve familie, een leuke baan. Maar als je stilstaat bij de vraag wat je mooi vindt in jouw eigen leven moet je misschien wat dieper nadenken, omdat je ook al gauw aan moeilijke en verdrietige dingen moet denken.Verlangen en werkelijkheid vallen niet altijd samen. Afgelopen week vertelde een meneer mij dat hij, elke avond voordat hij naar bed gaat, bewust voor zichzelf drie mooie dingen noemt die hij die dag heeft meegemaakt. “Sinds ik dat doe is het net of ik op een andere manier naar mijn leven kijk”, zei hij. “Het valt me op dat er zoveel mooie dingen zijn. Er is veel waar ik mij dankbaar voor voel.” Stilstaan bij wat mooi is. Wat goed is in je leven opmerken. Het heeft alles te maken met de manier waarop je naar de dingen kijkt. Een treffend lied uit de Johannes de Heerbundel gaat hierover.
“Tel uw zegeningen, één voor één, tel ze alle en vergeet er geen.”
Tellen van je zegeningen, oog hebben voor wat mooi is om je heen. Het zit ‘m vaak in kleine dingen. De zon die opgaat, een gedekte tafel, een vriendelijk woord, een fijn gesprek, het zingen van een vogel, spelende kinderen, een helpende hand, mooie muziek. Beseffen dat niets vanzelfsprekend is. Het brengt je bij de verwondering. En dát begint al bij jezelf. Dat jij er bent, dat jij er mág zijn, dat jij leeft op deze aarde. Een mens geschapen naar Gods beeld.In psalm 139 klinkt de verwondering op. De psalmdichter jubelt het uit.
Ik loof U om het ontzaglijke wonder van mijn bestaan.
Ik leef, een mens gekend door U. Geweldig! Dank U Heer. Zegeningen tellen. Het is maar hoe je kijkt. O ja, ik weet heus wel dat dit soms lastig is. Dat er soms perioden in het leven zijn dat je het goede niet ziet en je moeite hebt om mooie dingen te ontdekken. En dan irriteert het je als een ander jou op goede en positieve dingen wijst. In diezelfde psalm wordt ook daarover gesproken. De dichter heeft het namelijk over duisternis in zijn bestaan. Hij schrijft ook over zijn eigen vluchtgedrag en durft kritisch te kijken naar zichzelf. En hoe wonderlijk, hij ontdekt dat God die hem het leven gegeven heeft hem nabij blijft, dwars door alles heen, ook als het donker is geworden. Zelfs wanneer hij God probeert te ontwijken en hij het voor gezien houdt, blijft er Iemand om hem bewogen. God die hem vasthoudt. Dát te mogen ontdekken in je eigen leven is geweldig mooi. Wonderbaarlijk. Over zegeningen gesproken!
ds. Wilma Onderwaater
